Van stenen en zelfkennis...

Soms, als ik de radertjes in m'n hoofd te hard laat draaien omdat ik met een
 dilemma meen te worstelen, dan gaan m'n handen letterlijk kriebelen;
 dan moet ik iets maken met m'n handen. 'Coping mechanism'? 
 Langs onze 'driveway' ligt een strook grof grind i.v.m. 
afwatering en als je daar bij stil staat zie je van alles...


Ik kom ineens op het idee om een paar stenen tot torentje te stapelen en neem een 
handvol mee naar binnen om ze vast te lijmen en ter decoratie neer te zetten op
 een dikke eiken plank die daar precies voor gemaakt is.


Het ene torentje is sober van kleur en van ronde stenen, de andere wat 'gekleurder'
 en wat grilliger van vorm... Bovenop wil ik toch een kleine, ronde, lichte steen
 en die heb ik niet. Ik zoek verder en kan niet gelijk vinden wat ik zoek maar
 kom wel van alles tegen wat misschien ook wel zou kunnen, 
toch zoek ik door...en vind uiteindelijk iets naar m'n zin.


En daarmee heb ik de oplossing; geen concessies doen!

Als ik een beetje zit te schuiven en experimenteren met de plank en de 'torentjes'
 wordt mij ineens iets duidelijk...dat ene 'torentje' dat ben ik en
 het andere is Hubby en de ronde steen is het dilemma...
zo'n mooie voorzet als'ie hier heeft geef ik hem bijna nooit...hmm...


De pot verwijt de ketel, want al zijn we beide heel verschillend, toch kunnen we 
beide behoorlijk star en onbuigzaam zijn...
[de een wat meer dan de ander]

¦:) 

 

En ja, ik sta dan wel meestal [en liever] op de achtergrond, ik zie dat ik toch
 een behoorlijk groot hoofd heb en 'a big head is nothing to be proud of '...


Geen concessies doen of toch maar bij mezelf te rade?

 

Have a nice day!

'Inga'